Mε αφορμή την επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου (μέρος 2ο)

Στις 13 Αυγούστου 1961 η ΓΛΔ απάντησε στην εντεινόμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κάνοντας πράξη το αυτονόητο δικαίωμά της: να θεμελιώσει διακριτά κρατικά σύνορα με την ανέγερση του Αντιφασιστικού Προστατευτικού Τείχους. Μέχρι τότε τα σύνορα ήταν νοητά - περνούσαν μέσα από σπίτια και δρόμους, δεν ήταν ούτε ασφαλισμένα, ούτε υπό έλεγχο. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι τα περνούσαν καθημερινά. Χιλιάδες Δυτικογερμανοί, Αμερικάνοι και Άγγλοι πράκτορες αλώνιζαν στο Βερολίνο.

Ας δούμε όμως ορισμένα γεγονότα που προηγούνται της έναρξης της ανέγερσης του προστατευτικού τείχους το 1960-61.

 Το Μάη του 1960, με τα σύνορα ανοιχτά, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Δυτικό Βερολίνο έκαναν ασκήσεις για την αντιμετώπιση "κομμουνιστικών ταραχών". Το Μάρτιο του 1961, το δυτικογερμανικό στρατιωτικό περιοδικό Wehrwissenschaftliche Rundschau έγραφε ανοιχτά: "Επειδή έχουν τελειώσει τα περιθώρια της Δύσης για απώθηση της Ανατολής, μας μένει μόνο η δυνατότητα της βίαιας αλλαγής του status-quo." Μέσα στον Ιούλιο υπήρξαν 105 προκλήσεις στα σύνορα μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Στις 10 Ιουλίου ο δυτικογερμανικός τύπος απαιτούσε " να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα του ψυχρού πολέμου, του πολέμου νεύρων και του πολέμου των πυροβολισμών... Για αυτό δεν χρειάζονταν μόνο συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις και εξοπλισμοί, αλλά και η υπονόμευση, η θέρμανση της εσωτερικής αντίστασης, η δουλειά στην παρανομία, η αποσύνθεση της εξουσίας, το σαμποτάζ, η διατάραξη των συγκοινωνιών και της οικονομίας, η ανυπακοή, η ανταρσία..."

Λίγες μέρες μετά ο Έρνστ Λέμερ, υπουργός της ΟΔΓ, πήγε στο Βερολίνο για να κατευθύνει τη διεξαγωγή του ψυχολογικού πολέμου ενάντια στην ΓΛΔ. Το ίδιο διάστημα σαμποτέρ έβαλα φωτιές στο σταθμό του ηλεκτρικού της πόλης, στη λεωφόρο Λένιν και στο πανεπιστήμιο Χούμπολτ. Η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού συσχετίστηκε θέτοντας τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην κεντρική Ευρώπη σε κατάσταση συναγερμού και τα "δυτικά" τανκς πέρασαν την πύλη του Βραδεμβούργου, μπαίνοντας στο έδαφος της ΓΛΔ. Την ίδια περίοδο, ο τότε υπουργός άμυνας της Δυτικής Γερμανίας Φραντς Γιόζεφ Στράους δήλωνε ότι έπρεπε να είναι κανείς προετοιμασμένος για ένα είδος εμφυλίου πολέμου στη Γερμανία. Ο ίδιος, λίγο πριν την ανέγερση του τείχους, εισηγήθηκε την άμεση αύξηση της δύναμης των γερμανικών στρατευμάτων κατά 50% και τον εξοπλισμό τους με πυρηνικά όπλα.

Ακόμα σε υπόμνημα της CIA, στις 19 Μάη του 1961 με θέμα "Berlin contingency planning", προτείνεται η δημιουργία και η στήριξη ενόπλων τρομοκρατικών ομάδων στη ΓΛΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Όλα έδειχναν πως η ΟΔΓ και ο διεθνής ιμπεριαλισμός ετοίμαζαν μια νέα "ημέρα Χ", μια νέα αντεπαναστατική προσπάθεια. Έτσι, στις 11 Αυγούστου 1961 η βουλή της Λαϊκής Γερμανίας έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη διασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας του σοσιαλισμού. Τη νύχτα της 12ης προς την 13η Αυγούστου, ξεκίνησαν οι εργασίες ανέγερσης του τείχους. Αδιαμφισβήτητα, η ανέγερση του τείχους δημιούργησε σοβαρά προβλήματα σε πολλές οικογένειες εξαιτίας του περιορισμού επισκέψεων για ένα διάστημα κ.τ.λ. Τα προβλήματα αυτά όμως αποτελούσαν άμεση συνέπεια της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, που στόχευε ανοιχτά στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Η ΓΛΔ δεν είχε άλλη επιλογή, βρίσκονταν σε άμυνα και είχε κάθε δικαίωμα να προστατεύσει την εργατική εξουσία από την πολύμορφη και πολυπλόκαμη ιμπεριαλιστική υπονόμευση.