"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Για την ηρωική μορφή της Αθηνάς Μπενέκου πολλά έχουν γραφεί, αυτό όμως δεν εξαντλεί την περίπτωσή της, που παραμένει στην ιστορία και αποτελεί παράδειγμα για τις μελλοντικές γενιές.

Η Αθηνά Μπενέκου, η «Κόκκινη Δασκάλα» ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε στην Πελοπόννησο, στις 8 Δεκέμβρη 1947. Διαβάζοντας τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο «Νεκρή Μεραρχία» του Παπακωνσταντίνου και στο βιβλίο «Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου» του Γιάννη Λέφα, νιώθεις δέος μα και μεγάλη συγκίνηση για την αγωνίστρια, που ήξερε γιατί πάλευε και στάθηκε ολόρθη μπροστά στους εκτελεστές της.

Κόρη του παπα-Χριστόφορου από το χωριό Ζούπαινα (Αγιοι Ανάργυροι) Λακωνίας και αρραβωνιασμένη με τον Βαγγέλη Ρογκάκο, μεγάλωσε σε περιβάλλον δημοκρατικό, μορφώθηκε, έγινε δασκάλα, έμαθε γλώσσες - εγγλέζικα και γαλλικά - μόνη της. Στα χρόνια της κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση, αναδείχτηκε σε στέλεχος του ΚΚΕ, με τη δράση της δίκαια ονομάστηκε λεβεντογυναίκα του Μοριά. Εκτελούσε επικίνδυνες αποστολές στο ΔΣΕ, παράνομα έμπαινε στις πόλεις, όπως αυτή της Τρίπολης, όπου και πιάστηκε.
Η αντίδραση προσπάθησε να την παρουσιάσει σαν ανήθικη, σαν γυναίκα που συμμετείχε σε εκτελέσεις. Οσοι όμως τη γνώρισαν και αγωνίστηκαν μαζί της μιλάνε για μια αγωνίστρια με ήθος, σεμνή και μαχητική, πιστή στα ιδανικά στα οποία πίστευε. Η ηρωική της στάση στο στρατοδικείο που την καταδίκασε σε θάνατο έξι φορές, δείχνει τη μορφή της αγωνίστριας, τη γυναίκα που δε λύγισε ούτε μπροστά στο θάνατο. Ψύχραιμη και ατσαλωμένη, σαν ιδεολόγος κομμουνίστρια είπε, μεταξύ άλλων, στους δικαστές της: «Η τρομοκρατία που σήμερα γίνεται σε πανελλαδική κλίμακα και ιδιαίτερα στη Λακωνία με ανάγκασε για λόγους ατομικής προφύλαξης να πάρω τα βουνά. Βλέπω γύρω μου βλέμματα μίσους και αντιπάθειας και καταλαβαίνω πως βρίσκομαι σε εχθρικό περιβάλλον. Τούτο όμως δε με νοιάζει καθόλου, γιατί ξεπλήρωσα το χρέος μου σαν αντάρτισσα και είμαι έτοιμη να δεχτώ όποια τιμωρία μου βάλετε...».

 Ζήτησε να μην τιμωρηθούν οι συγκρατούμενές της Ελένη Δασκαλοπούλου και οι άλλες δυο που στο σπίτι τους πιάστηκε, αναλαμβάνοντας την ευθύνη η ίδια. Τελειώνοντας την απολογία της συμπλήρωσε: «Δεν πρόκειται να μετανοήσω γιατί δε βλέπω να έκανα κανένα έγκλημα. Οσο για κείνους, που κρατούν τον αγώνα του λαού στο βουνό, σας λέγω ότι ξεπληρώνουν το χρέος τους και δεν είναι "συμμορίται" όπως τους λέτε. Τίποτα άλλο, ας με οδηγήσετε στο απόσπασμα».

Η απολογία της είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα "Αλήθεια". Εκτός από όσα δημοσιεύτηκαν, από προσωπικές μαρτυρίες αναφέρεται πως η Αθηνά μίλησε ακόμη για τους αγώνες των λαών για ισότητα, και δικαιοσύνη, για την Εθνική Αντίσταση και το ρόλο των Αμερικανών, για το ΚΚΕ και τον αγώνα του ΔΣΕ.

Στο κελί των μελλοθάνατων όπου κρατούνταν έγραψε με μολύβι:

"Κι αν σε ρωτήσει η μάνα μου / και πούνε η θυγατέρα μου / κάθεται σε όμορφη πλαγιά / και τραγουδάει τη λευτεριά"...

Παρά το ότι οι γυναίκες δεν είχαν στρατιωτική εκπαίδευση και την ίδια φυσική αντοχή με τους άντρες, έγραψαν με τη δράση τους ηρωικές σελίδες, αναδείχτηκαν σε πολιτικούς επιτρόπους τάγματος, σε διοικητές διμοιρίας σε καπετάνισσες όπως τις ονόμασαν, μεταξύ των οποίων ήταν η Αργυρώ Σταυροπούλου, η Σταθούλα Κατσιδήμα, η Παρασκευή Πρεκεζέ, η Πίτσα Παπαμιχαήλ, η Ασπασία Δασκαλοπούλου, η Χρυσούλα Κουτιβά, η Κλειώ Δηλεβοριά και δεκάδες άλλες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου